Nga laboratori në jetën reale: Thirrja e zgjimit të një nëne për sigurinë e fëmijëve në makinë

Një bip therës jehoi nëpër ndërtesën e gjerë të veshur me gurë. Në të njëjtin moment, dëgjuam një kërcitje, një krismë si kamzhik dhe tingullin e pagabueshëm të diçkaje që po përshpejtohej.

Nga pika jonë e vrojtimit me mur xhami, lart mbi Qendrën e Sigurisë Volvo Cars, Sara, një punonjëse e Volvo Cars, shikoi një makinë teksa doli me nxitim nga një tunel, duke u nxituar drejt një blloku masiv betoni.

Ndikimi ishte i pështirë. Kërcitja e metalit që takon një objekt të palëvizshëm, shpërthimet e airbag-ëve që hapen në çast, rrudhëja e kapakut të motorit. Tinguj që nuk i kisha dëgjuar kurrë më parë në jetën reale.

Dhe brenda asaj reje të airbag-eve, e dija që ishte një kukull për provë përplasjeje, në madhësinë e një foshnjeje, e lidhur në një sedilje makine.

“E njëjta sedilje makine që përdor vajza ime”

Gjithmonë kam qenë shumë i kujdesshëm për sigurinë e makinës. Mamaja ime as nuk e ndezte makinën derisa të gjithë të kishin vënë rripat e sigurimit. Ne gjithmonë kishim ulëse për fëmijë ose përforcues, dhe që në moshë të vogël na mësuan për rreziqet me të cilat përballen fëmijët në makina.

Por vetëm kur u transferova në Suedi dhe fillova të punoja te Volvo Cars e përvetësova vërtet mesazhin.

Pasi pashë provën time të parë përplasjeje, më treguan pamje që krahasonin ndikimin në një kukull për provë përplasjeje për fëmijë në një sedilje makine të kthyer përpara me një tjetër të kthyer prapa. Edhe kjo më bëri të ndihesha keq. Ishte gjithë bindja që më duhej për t’i mbajtur fëmijët e mi me fytyrë nga mbrapa për sa më gjatë të ishte e mundur.

Por është e lehtë ta thuash këtë nga një perspektivë suedeze - këtu, është normë.

Në vendin tim të lindjes, gjërat janë ndryshe. Fëmijët që në moshën një vjeç vendosen në sedilje makinash me fytyrë përpara, fëmijët e vegjël udhëtojnë pa mbështetëse për fëmijë dhe si fëmijët ashtu edhe të rriturit e vendosin rripin e sigurimit në gjoks pas tyre sepse “është e pakëndshme”.

Kur shkuam në shtëpi dhe këmbëngulëm të merrnim me qira një ndenjëse makine me pamje nga mbrapa për fëmijën tonë të vogël, u përballëm me shumë pyetje nga familja dhe miqtë - "Ajo duket kaq në siklet! Do të më vinte për të vjellë makina!” - dhe madje edhe tallje për nxitjen e të gjithëve që të vendosnin rripat e sigurimit siç duhet - “Më kruan qafën!”

Por për mua, është e panegociueshme. Dhe meqenëse fëmijët e mi nuk kanë njohur kurrë diçka të ndryshme, ata ulen në sediljet e makinave pa pyetur.

Shpresoj që ata të mos përjetojnë kurrë një aksident me makinë.

Përveç nëse një ditë ata ndjekin hapat e mi dhe shohin nga afër përparimet e jashtëzakonshme në siguri te Volvo Cars.