Από το Εργαστήριο στην Πραγματική ζωή: Μια Μητέρα Καλεί σε Αφύπνιση για την Παιδική Ασφάλεια στο Αυτοκίνητο

Ένα διαπεραστικό μπιπ αντήχησε μέσα στο τεράστιο, πέτρινο κτίριο. Την ίδια στιγμή, ακούσαμε ένα κλικ, έναν κρότο που έμοιαζε σαν χτύπημα με μαστίγιο και τον χαρακτηριστικό ήχο ενός πράγματος που επιταχύνει.

Από το παρατηρητήριό μας, ψηλά, πίσω από γυάλινους τοίχους, στο Κέντρο Ασφαλείας της Volvo Cars, η Sara, μια εργαζόμενη της Volvo Cars, παρακολούθησε ένα αυτοκίνητο να βγαίνει από ένα τούνελ, επιταχύνοντας προς ένα τεράστιο τσιμεντένιο μπλοκ.

Η πρόσκρουση ήταν σφοδρότατη. Το τρίξιμο του μετάλλου που συναντά ένα ακίνητο αντικείμενο, η έκρηξη των αερόσακων που ανοίγουν ακαριαία, το τσαλάκωμα του καπό. Ήταν ήχοι που δεν είχα ξανακούσει στην πραγματική ζωή.

Και, μέσα σε αυτό το σύννεφο από τους αερόσακους, ήξερα ότι υπήρχε ένα ανδρείκελο δοκιμών σύγκρουσης, σε μέγεθος μωρού, δεμένο σε ένα κάθισμα αυτοκινήτου.

«Το ίδιο κάθισμα αυτοκινήτου που χρησιμοποιεί η κόρη μου»

Έδινα πάντα μεγάλη σημασία στην ασφάλεια στο αυτοκίνητο. Η μαμά μου δεν ξεκινούσε καν το αυτοκίνητο μέχρι να φορέσουν όλοι τις ζώνες ασφαλείας τους. Είχαμε πάντοτε παιδικά καθίσματα ή booster, και από μικρή ηλικία μάθαμε για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στα αυτοκίνητα.

Αλλά μόνο όταν μετακόμισα στη Σουηδία και άρχισα να εργάζομαι στη Volvo Cars αφομοίωσα πραγματικά το μήνυμα.

Αφού παρακολούθησα το πρώτο μου crash test, μου έδειξαν πλάνα που συνέκριναν την επίπτωση μίας σύγκρουσης σε παιδικό ανδρείκελο δοκιμών, αρχικά σε κάθισμα αυτοκινήτου στραμμένο τα εμπρός και μετά σε αντεστραμμένο παιδικό κάθισμα. Και αυτό με αναστάτωσε πολύ. Ήταν ακριβώς το πειστήριο που χρειαζόμουν για να κρατήσω τα παιδιά μου στραμμένα προς τα πίσω για όσο το δυνατόν περισσότερο.

Όμως είναι εύκολο να το λέμε αυτό από τη σουηδική σκοπιά – εδώ, είναι ο κανόνας.

Πίσω στην πατρίδα μου, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Παιδιά από την ηλικία του ενός έτους τοποθετούνται σε καθίσματα αυτοκινήτου που βλέπουν προς τα εμπρός, τα νήπια ταξιδεύουν χωρίς booster και τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες βάζουν τον ιμάντα στήθους της ζώνης ασφαλείας πίσω τους επειδή «νιώθουν άβολα».

Όταν επισκεφθήκαμε τους δικούς μας και επιμείναμε να νοικιάσουμε ένα αντεστραμμένο κάθισμα αυτοκινήτου για το μικρό παιδί μας, αντιμετωπίσαμε πολλές ερωτήσεις από την οικογένεια και τους φίλους μας: «Φαίνεται τόσο άβολο! Θα πάθει ναυτία!». Επιπλέον, μας ειρωνεύτηκαν επειδή προτρέψαμε τους πάντες να φορούν σωστά τις ζώνες ασφαλείας τους – «Μου γδέρνει τον λαιμό!»

Αλλά για μένα είναι αδιαπραγμάτευτο. Και επειδή τα παιδιά μου δεν γνώρισαν ποτέ κάτι διαφορετικό, ανεβαίνουν στα καθίσματά τους για το αυτοκίνητο χωρίς αμφισβητήσεις.

Ελπίζω να μη βιώσουν ποτέ, μα ποτέ, μία σύγκρουση στο αυτοκίνητο.

Εκτός αν, κάποια μέρα, ακολουθήσουν τα βήματά μου και δουν από πρώτο χέρι την απίστευτη πρόοδο στην ασφάλεια που πετυχαίνει η Volvo Cars.