Van het lab naar het echte leven: een wake-up call over kindveiligheid in de auto

Een doordringende pieptoon galmde door het enorme stenen gebouw. Op hetzelfde moment hoorden we een klik, een zweepachtig scheuren en het onmiskenbare geluid van een versnellende auto.

Vanuit ons uitkijkpunt met glazen wanden, hoog boven het Volvo Cars Safety Centre, keek ik, Sara, een medewerker van Volvo Cars, toe hoe een auto door een tunnel raasde en met hoge snelheid op een enorm betonblok afreed.

De impact maakte me misselijk. Het kraken van metaal dat een onbeweeglijk voorwerp raakt. Het opblazen van airbags die in een oogwenk worden geactiveerd. Het verfrommelen van de motorkap. Geluiden die ik nog nooit in het echt had gehoord.

En midden in al dat geweld, wist ik, zat een crashtestdummy, ter grootte van een baby, vastgebonden in een autostoeltje.

"Dat kinderzitje gebruikt mijn dochter ook"

Ik ben altijd bewust bezig geweest van autoveiligheid. Mijn moeder startte de auto pas als iedereen de veiligheidsgordel om had. We hadden altijd babyzitjes of zittingverhogers en van jongs af aan leerden we over de gevaren waarmee je in de auto kunt worden geconfronteerd.

Maar pas toen ik naar Zweden verhuisde en bij Volvo Cars ging werken, nam ik de boodschap echt in me op.

Nadat ik getuige was geweest van mijn eerste crashtest, kreeg ik beelden die de impact op een crashtestdummy in een naar voren gericht autostoeltje vergeleken met een achterwaarts gericht autostoeltje. Ook daar werd ik misselijk van. Ik had geen aanvullende argumenten nodig om mijn eigen kinderen zo lang mogelijk achterwaarts gericht te vervoeren.

Maar het is gemakkelijk om dat vanuit een Zweeds perspectief te zeggen – hier is het de norm.

In mijn thuisland is dat anders. Kinderen vanaf één jaar zitten in naar voren gerichte autostoeltjes, peuters hebben geen zittingverhogers, en zowel kinderen als volwassenen stoppen de borstband van hun veiligheidsgordel achter zich omdat het 'oncomfortabel is.

Toen we op bezoek waren en erop stonden een achterwaarts gericht autostoeltje voor onze peuter te huren, kregen we veel vragen van familie en vrienden: "Ze ziet er zo ongemakkelijk uit! Ik zou wagenziek worden!" Ik werd zelfs uitgelachen omdat ik iedereen aanspoorde om hun veiligheidsgordels goed te dragen – "Het krabt in mijn nek!"

Maar voor mij is dit onderwerp niet onderhandelbaar. En omdat mijn kinderen nooit iets anders hebben gekend, klimmen ze zonder vragen in hun autostoeltjes.

Ik hoop dat ze nooit, maar dan ook nooit een auto-ongeluk meemaken.

Tenzij ze op een dag in mijn voetsporen treden en zelf een crashtest zien. En daarmee de ongelooflijke vooruitgang op het gebied van veiligheid bij Volvo Cars.